نویسندگان در این خصوص می‌گویند که یافته‌های آن‌ها، بر نیاز به مراقبت‌های بیشتر قبل از زایمان و نظارت بر سلامت جسمی جنین تأکید دارد. مقاله‌ای که در هفته‌ی جاری در مجله NATURE منتشرشده است نشان داده که عوارض دوره اول زندگی جنین (ELCs) ممکن است ارتباط بین ریسک ژنتیکی و اسکیزوفرنی را، احتمالاً از طریق جفت، تحت تأثیر قرار دهد. این یافته‌ها بر اهمیت درک متقابل ژن‌ها و محیط جنین و اثر مشترک آن‌ها بر حساسیت نسبت به اسکیزوفرنی تأکید دارند.

اسکیزوفرنی یک اختلال روانی ناخوشایند است که حدود یک درصد از جمعیت جهان را تحت تأثیر قرار می‌دهد. به نظر می‌آید که ژنتیک نقش مهمی در توسعه این اختلال ایفا می‌کند، اما مطالعات حیوانی و اپیدمیولوژیک نشان می‌دهند که محیط داخلی رحم نیز ممکن است در به وجود آمدن این اختلال مؤثر باشد.

دانیل وینبرگر و همکارانش، 2885 بیمار مبتلا به اسکیزوفرنی و افراد سالم را در گروه کنترل مورد بررسی قرار داده‌اند. اطلاعات ژنتیکی و تاریخچه ELC همه افراد در دسترس بود. ELC به‌طور بالقوه عوارض جانبی دوره‌ی بارداری و زایمان، یا دوره اولیه زندگی کودک را نشان می‌دهد. نویسندگان دریافتند که ارتباط بین ریسک‌های ژنتیکی و اسکیزوفرنی به‌وسیله تاریخچه ELC تحت تأثیر قرار می‌گیرد. آن‌ها مشاهده کردند که در هنگام وجود ELC، اسکیزوفرنی که توسط خطر ژنتیکی قابل توضیح است، پنج برابر بیشتر از اسکیزوفرنی بدون وجود ELC هست. علاوه بر این، نویسندگان دریافتند که ژن‌های مرتبط با خطر اسکیزوفرنی که توسط ELC تحت تأثیر قرار می‌گیرد، به میزان زیادی در جفت وجود دارند و رفتار آن‌ها در بارداری‌های پیچیده، غیرطبیعی‌تر هست. این امر نشان می‌دهد که تعامل بین ژن‌ها و ELC ممکن است توسط جفت تعدیل شود.

نویسندگان بیان داشتند که این نتایج اهمیت مراقبت‌های قبل از زایمان و سلامت جسمی نوزاد را علاوه بر مطالعه ریسک‌های ژنتیکی، به‌منظور درک کامل درمان اسکیزوفرنی، مشخص می‌سازد.