تومورهای سرطانی با آنتی‌ژن‌های ویژه‌ای موسوم به نئو آنتی‌ژن‌ها  (neoantigens) قابل شناسایی هستند. در طول پیشرفت سرطان، سلول های زیادی دچار جهش‌های ژنتیکی می‌شوند که منجر به تولید آنتی‌ژن‌های جدید و بروز پاسخ ایمنی می‌شود. به طور طبیعی در بسیاری از موارد گلبول‌های سفید خون قادر به تولید آنتی بادی‌های مناسب برای مبارزه با نئوآنتی‌ژن‌های سلول‌های سرطانی نیستند و تومورهای بدخیم در بدن فرد بیمار گسترش می‌یابند بنابراین به دلیل ماهیت پویایی جهش‌های سرطانی ، هدف‌قراردادن چندین نئوآنتی‌ژن به طور همزمان برای موفقیت ایمونوتراپی حیاتی است . به دنبال این هدف محققان موسسه ویستر طی تحقیقاتی دریافتند که استفاده از واکسن‌های DNA بهینه سازی شده می‌تواند در برابر چندین neoantigens تومور ایمنی ایجاد کند و به تولید سلول های ایمنی CD8 + T علیه نئوآنتی ژن‌ها کمک کند و رشد و پیشرفت تومور را به تاخیر اندازد. 

آن‌ها در یک مدل آزمایشگاهی ابتدا سلول‌های توموری ریه و تخمدان را توالی‌یابی، سپس به کمک ابزارهای مولکولی پیشرفته، جهش‌ها وپروتئین‌های جهش‌یافته را شناسایی کردند . به کمک این اطلاعات پلاسمیدهای DNA که حاوی 12 نوع از اپی توپ‌های نئوآنتی‌ژن سلول‌های توموری بود طراحی و 7 نوع واکسن DNA با 84 نوع ترکیب نئوآنتی ژن تولید شده را به موش‌ها تزریق کردند و مشاهده کردند که حدود 75 درصد از اپیتوپ‌های این واکسن‌ها توسط سلول‌های CD8 + T مورد هدف قرار گرفته‌اند . این آزمایشات اولین قدم برای تولید واکسن‌های ضد سرطانی هستند و محققین امیدوارند بتوانند این واکسن‌ها را برای هر نوع ترکیب آنتی‌ژنی و هر نوع توموری به طور اختصاصی تولید و به فرد بیمار تزریق کنند.